Sociale woningen nauwelijks aangepast aan noden Brusselaar

Uit cijfers opgevraagd door Brussels parlementslid Mathias Vanden Borre blijkt dat 13.356 of 37 procent van de sociale woningen niet aangepast zijn aan de noden van diens bewoners. Zo waren er in 2020 maar liefst 6.623 overbezette woningen (of te kleine woningen) en een gelijkaardig aantal onderbezette woningen (of te grote woningen). Bovendien werden in 2020 amper 66 van in totaal 4.501 verhuisaanvragen (verhuis naar een meer geschikte woning) ook daadwerkelijk gerealiseerd, dat is verwaarloosbaar. De N-VA pleit voor een efficiënte sociale huisvesting, waarbij de beperkte woningen zo efficiënt mogelijk worden toebedeeld, en roept de regering op om de controle en handhaving in de sociale huisvesting op te voeren. Vorig jaar stonden er 133.000 Brusselaars op de wachtlijst voor een sociale woning. Dat is meer dan 10,5 procent van de hele bevolking van het gewest.

“Sociale huisvestingsmaatschappijen moeten de huurprijs verhogen met een toeslag per slaapkamer (vanaf de tweede overtollige slaapkamer) indien een sociale huurder in een te grote woning woont”, stelt Mathias Vanden Borre voor. Tot op heden worden door de meeste van de 16 huisvestingsmaatschappijen geen of een zeer beperkt aantal toeslagen opgelegd. De huurtoeslagen voor een te grote woning die wel worden opgelegd, blijven dan weer grotendeels onbetaald. Bovendien staat maar liefst 10 procent van het totale aantal van de sociale woningen leeg. 

Toeslag per overbodige kamer

“Ik pleit voor een efficiënte, correcte en rechtvaardige toewijzing van de schaarse sociale woningen aan de personen die er daadwerkelijk recht op hebben. Het is onaanvaardbaar dat bijvoorbeeld een koppel zou beschikken over een woning met drie of meer slaapkamers terwijl men maar een slaapkamer nodig heeft. De huisvestingsmaatschappijen moeten in zulke gevallen de huurprijs verhogen met een toeslag per (overbodige) slaapkamer”, aldus Mathias Vanden Borre. 

Eén overzichtelijk beheerssysteem

Het is evenmin de bedoeling dat een gezin van zes in een te kleine woning moet verblijven. Dit betekent ook dat een vlotte doorstroming van sociale huurders noodzakelijk is indien de woning niet (meer) aangepast is aan de noden van de sociale huurder. Het hopeloos gefragmenteerde systeem laat geen efficiënt beheer toe. Bovendien zijn er absurde regels waardoor verhuisbewegingen zo goed als onmogelijk zijn. Zo is het vandaag enkel mogelijk om binnen eenzelfde gemeente of binnen een straal van vijf kilometer een verhuis door te voeren. Huisvestingsmaatschappijen, sociale verhuurkantoren, OCMW’s en andere actoren hebben elk woningen in beheer. Deze moeten dringend in één overzichtelijk beheerssysteem worden gevoegd,” zegt Vanden Borre.